Ineens is het einde daar, het einde van Alles en Niets.
Dat waarvan ik dacht dat het niet zo komen.
Het is immers alomvattend.
Toch stopt het en het klopt.
Met het stoppen voel ik de pijn van het verlies. Alle keren dat ik hoopvol ben gestart en weer ben gestopt. En al het zoeken dat daar tussen zat.
Het zoeken naar mijn plek.
Mijn plek… zit niet in een baan, bedrijf, een huis of een relatie, mijn plek is in mij.
Voelbaar en altijd aanwezig. Ik hoef alleen maar vanuit daar de stroom te volgen, mijn stroom.
Die stroom brengt me nu naar Bretagne waar ik samen met mijn gezin een fijne plek heb gevonden om te wonen.
Waar we met ons drieën gaan ontdekken wat deze plek ons wil vertellen. Zonder verwachtingen en met nieuwsgierigheid.
Liefs,
Merel