De naam die mijn ouders me gegeven hebben is Renske en de naam die ik mezelf geef is Merel. Dat is de uitkomst van het proces van de afgelopen maanden. Of eigenlijk van lang daarvoor.
In een opstelling in november, bleek ik niet het eerste meisje in ons gezin te zijn. Het was een prachtige één op één opstelling, waarin ik goed kon voelen dat ik mijn grote zus mis. De periode daarna was een periode van verdriet wat maar bleef komen. Wat ik later kon plaatsen als rouw, rauwe rouw.
In dat proces fietste ik naar Haren om onze zoon uit school te halen en toen kwam het binnen.
Mijn moeder zei altijd, het eerste meisje dat ik krijg, noem ik Renske.
Mijn zus heet Renske.
Meteen kwam de naam Merel in me op. Dan heet ik Merel.
Met horten en stoten kon ik steeds meer accepteren dat het klopt. Dat ik deze grote verandering in ga. Samen met mijn man en onze zoon hebben we een ritueel gedaan, om afscheid te nemen van de naam Renske, haar te erkennen en te bedanken, de naam te erkennen en te bedanken en dingen bij de naam achter te laten. En om Merel te verwelkomen en om alles wat we voor mij met deze naam wensen, uit te spreken. Met taart natuurlijk, om het te vieren!
Daarna kwam ook het besef dat het niet met één ritueel gedaan is, ook dit is een proces.
Nu is het de tijd om het aan iedereen te vertellen. Dat voelt als een geschenk. Alsof ik eindelijk als mezelf naar buiten ga. Dat dat zich mag ontvouwen wat er altijd al als Merel in me zat.
Ik heb er zin in! Ontdekken wat er op mijn pad komt.
Veel liefs,
Merel
PS tip, sta ik als Renske in je telefoon? Pas die dan aan naar Merel, dan kan je wennen 😊 eventueel met Renske tussenhaakjes erbij, zodat je me kan vinden als je t even vergeten bent.