“Mag ik je advies vragen?”
Mijn buurvrouw op het Flow Event heeft net mijn pitch gehoord die we moesten oefenen en het heeft iets bij haar aangezet.
“Ik heb een coachee en ze wil iedere week afspreken en ik merk dat ze op me leunt”
Ze praat verder en geeft me meer voorbeelden en ervaringen die dit gevoel onderbouwen. Ik merk dat ik wat afdwaal. Zij en ik weten al waar dit over gaat.
Ze vraagt aan mij: “Kan jij haar misschien verder helpen, je zei net dat je in de diepte werkt en ik denk dat ze dat nodig heeft”
Ik reageer met: “Alleen als ze het echt wil”
“Ja, ja, ze wil heel graag!”
Als ik haar uitleg dat ik vooral systemisch werk en binnenkort een opstelling organiseer, dan zegt ze: “Ze heeft al aangegeven dat ze dàt niet wil”.
Dan kom ik weer terug op mijn punt, wil ze het echt?
Dit soort voorbeelden zie ik vaker. Mensen die veel hulp zoeken om zich heen, leunen op hun omgeving. Wat me dan de laatste tijd opvalt is dat als ze uitgenodigd worden om er écht naar te kijken, ze zich terugtrekken.
Dat snap ik, het is niet voor niets dat ze in deze positie zitten, dat is ergens goed voor. Dus als ze straks verantwoordelijkheid kunnen nemen en niet meer leunen, wat gebeurt er dan?
Ik denk ook niet dat het voor iedereen goed is, je moet er echt klaar voor zijn en de stap durven nemen, dat kan een tijdje duren en dat is oké.
En als ze zo ver zijn, weet dan dat ze bij me terecht kunnen. Dan gaan we voorzichtig uitvouwen wat er aan schaduw en schatten verborgen ligt onder het leunen.
Ben jij ook een coach of leidinggevende die graag wil sparren hier over? Laat het me weten!